Kleuren en krachtmeting

 Fernand Bonneure (1999)

De explosie van tien jaar geleden, de tijd van de Sixplosion en van de Vuurbergvariaties, is nog lang niet uitgeluwd. Voortdurend ontstaan er nieuwe grote en kleine stukken schoonheid: vormen in somtijds vreemde verhoudingen, kleuren in bonte overvloed. Het resultaat van jaren dagelijkse arbeid, van zoeken en vinden. 

​

Ingrid Six gebruikt zwaar, stijf vlaspapier, dat zij in stukken en repen scheurt. Eerste gebaar is dit scheuren, het menselijk ingrijpen in een kunstmatig gegroeide materie, het breken van verbanden, het rafelen van vezels, het grillig en soms speels toegeven aan een soort vernielingsdrang, die diep in elke mens schuilt en dan af en toe losbreekt, explodeert. Bij Ingrid Six onhoudbaar en als veelzijdige uitdrukking van een krachtige, levendige artistieke bewogenheid. 

​

Een volgende ingreep is het schilderen zowel met brede halen en vegen als met exacte punten. Het verkennen van het vlak, van de aangeboden ruimte, een oefening in vormstudie met lichte, gele, witte, bruine tinten. Nadien en daar bovenop komt het donkerblauw of het zwart dat de beschouwer eerder als achtergrond of ondergrond ervaart, maar dat in feite het laatst wordt aangebracht.

​

Het finale gebaar is dan het hier en daar weer dichtnaaien van de scheuren met koordjes of lintjes. Een verre herinnering aan hetgeen Ingrid Six jaren geleden met haar borduurwerk in grote, maar vooral in compacte miniatuurwerken realiseerde.

​

De lijn is dus niet onderbroken. De zelfde artieste graaft verder, dieper, gaver. Het scheuren, het schilderen, het weer dichtnaaien zijn de beste uitingen van een concreet werkend, krachtig en gedreven temperament. men  zou zelfs van "zelfportretten" kunnen spreken, zo verweven en zo geïnspireerd is deze kunst met humeur, omgeving, omstandigheden.

​

Afgezien van alle techniek, van grillen en tussenkomsten, komt bij een globaal bekijken van haar huidige kunst een essentieel gebarenspel naar voren. Haar kunst is de laatste jaren gestueel geworden in de beste betekenis van het woord. Deze expressie leunt aan bij het abstract expressionisme, dat reeds in 1919 in Berlijn zo werd genoemd of zelfs bij de haast analoge action painting, die pas in de jaren zestig opgeld deed. Alles wijst op een lyrische instelling van een artiest die haar gevoelens en ideeën uitdrukt in ongeordende vormen en in het hele gamma van wit tot zwart. Figurale indrukken variëren met vlammen die alle richtingen uitgaan. Deze lyrische krachtmeding neemt ten slotte monumentale vormen aan met stroken die als vlakken nog een laatste element inbrengen, ritme en beweging?